evZin: Αθήνα

.

Μεταξουργείο, Σφακτηρίας και Πλαταιών γωνία χαράματα. Πέντε αιώνια λεπτά και εκατό βαρβάτα τσιγάρα μέχρι τ’ αμάξι. “Ξέσπασε, βρίσε, πες κάνε κάτι γαμώτο σου. Η ενοχή συνηθίζεται, ξεχνιέται, έχουμε ξαναπεράσει από κει. Η μούγγα σου θα με στοιχειώνει μια ζωή”. Τσιγάρο νούμερο εκατό και ένα. Έφυγα. Αυτή τη φορά δεν έβγαλα κιχ.

ø

Μεξικάνος, πλατεία Ελευθερίας. “Θα εμπνέαμε πολλούς σκηνοθέτες ξέρεις, αμέ. Θα τα βγάλουμε όλα σε σκριπτ και θα τα ακριβοπουλήσουμε” έλεγε με ύφος φιλμ νουάρ φυσώντας φινετσάτα τον καπνό πάνω απ’ τον ώμο της. Αυτή η κουβέντα επαναλαμβάνεται ίδια και απαρράλαχτη κάθε φορά, όπως ακριβώς και η συνάντηση μας στο ίδιο μέρος, το ίδιο τραπέζι, οι τρεις μαργαρίτες και τα φαχίτας νούμερο εικοσιτέσσερα. Το αν το πιστεύει στ’ αλήθεια ή όχι δεν έχει σημασία. Κάθε φορά, πάντως, προσθέτει και καινούριες σελίδες στο σκριπτ της, αυτό μπορώ να το διαβεβαιώσω· και γω υπνωτισμένος κρέμομαι από τα χείλη της, πεπεισμένος πως η ζωή είναι σίγουρα αστεία, αστεία και παράξενη.

ø

Παγκράτι. “Mάθαμε πως είσαι στην πόλη, κόπιασε να καφεδιαστούμε”. Οι παλιοί συμμαθητές παρατηρούν με ύφος απορημένο και διεισδυτικό. “Μα πως, εσύ τότε, εσύ τώρα, εσύ πίσω απ’ τα πληκτρολόγια και σημείο τομής ούτε μισό. Άλλαξες ρε μαν”. Ένα ηλίθιο αμήχανο γνέψιμο ήταν το μόνο που μου βγήκε. Σάμπως και ήξερα τι άλλο να πω.

ø

Παλαιό Φάληρο, Φλοίσβος. Λιώναμε τις σόλες μας διασχίζοντας αεράτοι κυριακάτικα τον πεζόδρομο και πίναμε stella artois γιατί μας άρεσε το πιασάρικο όνομα της, δεκάρα δε δίναμε αν η ετικέτα δήλωνε weisse, bocks ή golden ale. Πολύ μετά, κατηφόριζα μόνος, με το γράμμα που τόσο καιρό στα χέρια μου από χνούδι ανάλαφρο έγινε βαρίδι μεγατόνων, θέλοντας να σιγουρευτώ ότι αυτή τη φορά θα ‘φτανε στον προορισμό του. Αυτό να μου βαραίνει το χέρι και η εξήγηση του Λειβαδίτη που  έρχεται όταν δε θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση να μου καίει το -κατά τ’αλλά πυρίμαχο, πίστευα- μέσα μου. Δεν άντεξα και το ‘ριξα απ’ την αποβάθρα. Η εξήγησή μου και ένα τεράστιο κομμάτι της αυτοεκτίμησής μου βουλιάζαν χέρι-χέρι.

ø

Πανεπιστήμιο, μαγαζί με τα άσπρα Steinway.  Ακόμη πιστεύω βαθιά πως ο Carney έτυχε να ‘ναι εκεί σε μια γωνιά και να μας κρυφοκοιτάζει πριν εμπνευστεί την τελετουργική σκηνή στο Once. Βγαίνοντας συμφωνήσαμε πως αν βγάλουμε ποτέ λίγα χρήματα παραπάνω, θα αγοράσουμε και μεις ένα, αυτή θα ‘ναι και η μόνη πολυτέλεια που θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας, δε θα ‘χαμε εξ’ άλλου ανάγκη από καμιά άλλη.

.

ø

.

Πόρτο Ράφτη, στο εξοχικό με την πιο ωραία βεράντα στον κόσμο.  Στο ηχείο ο καταλανός έδινε την ψυχή του στο πιο όμορφο τραγούδι που άκουσαν ποτέ τ’ αφτιά μου και ας μην καταλάμβαινα  τον χριστό μου. Εκείνο τ’ απόγευμα βγάλαμε τα σώψυχα μας, είπαμε μυστικά, για δεινοσαύρους και μάγισσες, ξεγυμνώσαμε το μέσα μας ολόκληρο, κομμάτι κομμάτι. Μετά που βράδιασε, έβαλε το μπλε φόρεμα της, κατηφορίσαμε και εξαγνίσαμε όλα όσα ειπώθηκαν, στην παραλία από κάτω. “Μην κοιτάς τα μαλλιά μου, δε μου φτάνει  η έλλειψη σιδήρου είναι και λιγδιασμένα από πάνω” είπε με συστολή. Την κοίταξα χαμογελώντας. Ήταν μία απ’ αυτές τις αμέτρητες στιγμές που ευχόμουν να μπορούσε να διαβάσει σωστά, έστω και για λίγο, την σκέψη μου.

.

[…]

.

Θα μπορούσα να σου ονομάσω και να σου διηγηθώ κι άλλα, πολλά.  Κάποια ξεθώριασαν, κάποια αντηχούνε ακόμα σαν ψαλμωδία ιερή και κατανυχτική μέσα μου και κάποια άλλα κάηκαν ενώ ξεφυσώ κατά καιρούς την γκρίζα στάχτη τους.  Τις ακριβείς συντεταγμένες και τους αριθμούς τα απώλεσε ήδη η μνήμη. Φοβάμαι πως θα ‘ρθει η μέρα που δε θα μπορώ να πω τίποτα, ούτε να γράψω γι’ αυτά. Υπάρχει όμως ακόμα κάτι, εκείνο μπλε φόρεμα, που δε βγήκε ποτέ απ’ το μυαλό μου. Αν κάτι έχει παραμείνει ακόμα αγνό και αμόλυντο μέσα μου είναι η ανάμνηση αυτού του μπλε φορέματος. Γι’ αυτό θα μπορούσα ακόμη να πω πολλά. Για το σώμα που κάλυπτε να γράψω ακόμη πολύ περισσότερα. Όσο για κείνο το θλιμμένο χαμόγελο, θα μπορουσα να κάμω τα πάντα.