evZin: το θαύμα που δεν έγινε

Το ανθολόγιο της 5ης δημοτικού και η ανώνυμη αφιέρωση προτελευταία σελίδα, μυστήριο στα ανεξιχνίαστα / Το πρώτο συναρμολογούμενο πολεμικό αεροπλάνο / Ο γέρος με τα δυόμιση δόντια και τις σημαίες, κάθε χρόνο στο ίδιο σημείο της παρέλασης / Το ξύλινο σπίτι στο δέντρο, καράβι ταξιδιάρικο, σπηλιά, κρυψώνα, διαστημόπλοιο / Το σπασμένο χέρι και ο γύψος με την βαρκούλα πλέοντας / Οι πινέζες στη χάρτινη υδρόγειο και τα “θα γυρίσεις πίσω με πολλές ιστορίες”  / Η πόλη των 3 εκατομμυρίων εαυτών / Τα 40 και κάτι σφηνάκια στο ονόκιο, νύχτα ενηλικίωσης  / η άρνηση μου / η λύπη μου / Εσύ που την πυροβόλησες ακαριαία με το χέρι σου στον ώμο μου ξημερώματα παγκρατίου / Οι κόρε ύδρο και οι έρωτες τους / Η ανάγκη μου να φύγω / Τα τσιγάρα στις ταράτσες , η μόνη σταθερή βραδυνή συνέπεια / Η μέρα που είπα ότι δεν με ενδιαφέρει τίποτα παρά μόνο τα μάτια της / Τα σπασμένα πλήκτρα και τα τραγούδια που παίχτηκαν με τα υπόλοιπα  / η ναυτική μπρούτζινη πυξίδα, δώρο συμβολικό / Φεγγάρι ολόγιομο στο Cine Paris, από τα πιο όμορφα / Το μυστικό που δεν ήξερες ότι μόνο εσύ ήξερες / Τα κίτρινα post-it με ψήγματα ‘φοβάμαι’ κολλημένα σε κάθε επόμενη κίνηση / Η σκέψη πως θα ‘φεύγες / Ο Γιώργος και η παρεξήγηση / Το ξέσπασμα στον δερμάτινο καναπέ μια περασμένη καθημερινή / Η μουσική -πάντα- ένα δίκτυ προστασίας στις νυχτερινές μου βουτιές / Η βροχή στην Ομόνοια και οι βρεγμένες εφημερίδες / Οι αποχαιρετισμοί στα αεροδρόμια, μικρές στιγμές πανικού / Το τραγούδι από τους Coldplay σε απευθείας μετάδοση από το κινητό / Το τραίνο για Αλεξανδρούπολη / Οι αποξηραμένες ζέρμπερες πάνω απο τη βιβλιοθήκη / Η Αφροδίτη Μάνου και η νύχτα της  / Τα πιο μεγάλα κοκτέιλ του κόσμου στην Σκιάθο / Τα μακροβούτια στον αργοσαρωνικό / Μέρες ανεμελιάς και βόλτες στο βουνό με χαλασμένες ταχύτητες και πλατύγυρα καπέλα / ζαλιστική ζέση νησιώτικου μεσημεριού / Η συγνώμη μου / Οι Οrishas και το El kilo τους στο πάρκο παραμονές λιακάδας / H “Α” που έφυγε για Ευρώπη / Η “Ο” που έφυγε για Αμερική / Εγώ που έμεινα εδώ κάνοντας βόλτες με ανεμόπτερο πάνω απ’ τον κόσμο μου / Τα εφτάχρονα που φιλιόντουσαν μεσημεριάτικα στον Άγιο Θωμά / Εκείνη που κάθε φορά που άγγιζε τις χορδές το δωμάτιο μεταμορφωνόταν σε αερόστατο / και κάθε κύτταρο μου μαζί / Τάνγκο βραδυνό και αναπάντεχο πάνω στα τριώροφα συντρίμια δύο εαυτών· σαν σκηνή από άλλη ταινία / εκείνη η νύχτα που δεν με άφησε να περάσω απαρατήρητος με τίποτα / εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι, το πολύ σαφές και εντοπισμένο…  / Τα δεν ξέρω / Τα γιατί μου / Τα γιατί όχι μου / Τα ίσως / Τα έτσι / τα Αλλιώς μου..

(κάτι, σαν πάσα. από το Χνούδι που μας λείπει. Την ευχαριστώ)