evZin: Madonna di San Sisto

η συνάντησή και η απόφασή τους να ανέβουν αγκαζέ τον λόφο για τη συναυλία, χαρακτηρίστηκε συγκυριακή, ενώ από κάποιους ρομαντικούς ίσως και προμελετημένη από κάποια κοσμική συσσωρευμένη ενέργεια που έψαχνε κοινό τόπο για να διοχετευτεί και να διατηρήσει την εντροπία της.

η αλληλουχία των γεγονότων που ακολούθησαν εκείνο το βράδυ μέχρι και τη στιγμή που γράφτηκε αυτό το κείμενο δεν καταγράφηκε ποτέ, δεν έγινε ποτέ ποίημα μήτε τραγούδι κι αν ρωτήσεις ποτέ δυό αστροναύτες να σου πουν τι είδαν εκεί πάνω, θα πουν αδιάφορα, ναι, ήταν ωραία και θα ξυπνήσουν στις 8, θα βάλουν πλυντήριο και θα πάνε ήσυχα στη δουλειά τους.

δύο γράμματα

“Όταν θα φύγουν τα χρόνια αλλά εμείς θα είμαστε ακόμα εδώ, έχοντας καταφέρει (ένα κομμάτι τουλάχιστον από) αυτά που είχαμε σκεφτεί κατά καιρούς στα ταξίδια μας, τις περιπλανήσεις μας και όλες τις φορές που υπήρξαμε κάτι περισσότερο από διεκπεραιωτές λιστών, θα φτιάξουμε ένα κήπο με λεμονιές, πορτοκαλιές και σκιά για να καθόμαστε από κάτω τις μεγάλες μέρες του καλοκαιριού σ’ ένα τραπέζι που θα χωράει τα πάντα, να διαβάζουμε περιοδικά και φρεσκοτυπωμένα βιβλία, να σκαλίζουμε σημειώσεις για καινούριες ιδέες, ιστορίες και τραγούδια και θα ναι ο κήπος μας ένας κόσμος σφαλισμένος με δύο γράμματα, το δικό σου και το δικό μου μαζί.”

[της Κατερίνας Αγυιώτη]

προσευχή

“Η χαρά ως προσευχή, η χαρά ως καταφύγιο, η χαρά ως άντληση δύναμης, η χαρά ως υπενθύμιση ότι στη ζωή μας δικαιούμαστε να είμαστε εκτός των άλλων και χαρούμενοι, η χαρά ως υποψία ότι δεν ζεις για να πετύχεις τον άλφα ή τον βήτα ακριβοθώρητο στόχο, αλλά ίσως ίσως ζεις για να μπορείς να χαρείς με ένα βιντεάκι, ομπλαντί ομπλαντά, λαλαλαλάιφ γκόουζ ον και να είσαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά”

schoen

Σαν σε μια άλλη εκδοχή του κόσμου, υπάρχουν κάπου τέσσερις βιρτουόζοι άνθρωποι και ένα μικρό κοριτσάκι που τραγουδάει bei mir bist du schoen.

Σαν σε μια άλλη εκδοχή του κόσμου, ένα “bei mir bist du schoen” είναι αρκετό για να τον κάνει πιο φωτεινό, πιο χαμογελαστό, πιο όμορφο.

 

λαυρέντης

Τα δίστιχα γράφονται για μας που δεν το ‘χουμε εύκολο με τις λέξεις και δεν τα ξεστομούμε γιατί πολύ απλά ντρεπόμαστε που δεν το ‘χουμε εύκολο με τις λέξεις μέχρι που μια μέρα θα καταλάβουμε ότι ακριβώς γι’ αυτό γράφονται τα δίστιχα για να μπορέσουμε και μεις μια μέρα να πούμε σε κάποιον “Στα τόσα έξοδα του μήνα, λιμάνι μέσα στην Αθήνα θα είμαι εκεί” και ας μην το σκεφτήκαμε ποτέ μόνοι μας αυτό το δίστιχο αλλά το νιώσαμε μέχρι αηδίας μέσα στο πετσί μας.

γκελ

” [..] Ξέρω και πως όταν φεύγεις, είναι το ίδιο δύσκολο με το να μένεις. Και πως το να επιστρέφεις, είναι μαγικό. Και θέλει τη μεγαλύτερη δύναμη απ’ όλα. Κι όποιος πιστεύει το αντίθετο, είναι γιατί απλώς, δεν έχει επιστρέψει από κάπου ποτέ.”

©χνούδι

evZin: Dead Sea

nth

 

Στο χαμηλότερο σημείο της γης, εκεί που η έρημος συναντά τη γη στη μέση ανατολή, υπάρχει μια θάλασσα, που λέγεται νεκρά. Το φως του ήλιου που δύει πίσω από τη νεκρά θάλασσα, χάνεται πίσω από τους ορεινούς όγκους των βράχων και τους αμμόλοφους, εκεί που ξεδιπλωνόταν το παραμύθι της ερήμου στην Ανατολή. Εκεί που οι νομάδες ξαπόσταιναν πλάι στην φωτιά πριν συνεχίσουν το μακρύ ταξίδι τους, πίνοντας αρωματικό τσάι, τρώγοντας ψημένο μέσα στη ζεστή άμμο φαγητό και τραγουδώντας.

Στη νεκρά θάλασσα δε μπορείς να βουλιάξεις. Η φύση επέλεξε εκείνο το σημείο του κόσμου για να σε κρατάει με ασφάλεια πάνω στην δροσερή πλάτη της, δείχοντας σου απέναντι τα χρώματα και το φως που χάνεται εκεί που ξεκινάει το Μεγάλο Παραμύθι, λέγοντας σου πως εκεί, προς τα εκεί ακριβώς πρέπει να κατευθυνθείς.

@Νεκρά θάλασσα, Ιορδανία